นางตกหลุมรักเขาอย่างโง่งม เพราะเขา นางจึงกลายเป็นคนหยาบคาย ไร้ซึ่งเหตุผล เอาแต่ใจตนเอง เต็มไปด้วยความหึงหวง อีกทั้งบ้าคลั่ง

ทว่าเขากลับไม่สนใจนาง แต่งงานกันมาสองปีแล้ว ไม่มีสักครั้งที่เขาจะพอใจนาง ปล่อยให้นางกลายเป็นที่หัวเราะเยาะของผู้คนทั้งโลก

ที่สุด ความสัมพันธ์ก็จบลง พร้อมด้วยลมหายใจสุดท้ายที่น่าเศร้าของนาง เมื่อนางลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็กลับกลายเป็นอีกคนซึ่งแตกต่างจากคนเดิมอย่างสิ้นเชิง

เนื่องจากเป็นฮองเฮา เช่นนั้นย่อมต้องเปี่ยมด้วยคุณธรรม มากด้วยน้ำใจ แก้ไขความบกพร่องเรื่องความหึงหวงที่เคยเป็นมาก่อนหน้า

นี่คือจุดเริ่มต้น ชีวิตการเป็นฮองเฮาในวังหลัง

การเริ่มมองหาโฉมงามเพื่อถวายงานฝ่าบาท ส่งพวกนางไปปรนนิบัติถึงในห้องบรรทม สอนบรรดาพระสนมพระชายาถึงวิธีแต่งกาย แต่งหน้าเพื่อเอาชนะพระทัยฝ่าบาท นางทำกระทั่งหยิบยื่นตราหงส์เป็นรางวัล สำหรับผู้ใดก็ตามที่สามารถทำให้ฝ่าบาททรงพอพระทัยบนแท่นบรรทมมังกรได้ คนผู้นั้นจะมีโอกาสได้ใช้ตราหงส์ และนั่งบนบัลลังก์หงส์ เพื่อสัมผัสความรู้สึกของการเป็นฮองเฮา การเป็นผู้เปี่ยมด้วยคุณธรรมของนางนั้น เรียกได้ว่าไร้ที่ติจริง ๆ 

นางช่างเป็นผู้มีคุณธรรมสูงส่ง ฮ่องเต้น่าจะพอพระทัยในทุกด้าน !

นางไม่คาดว่าฮ่องเต้จะไม่รู้ดีรู้ชั่ว ไม่เพียงแต่ตำหนินาง ทว่ากลับขัดแย้งนางทุกเรื่อง โฉมงามที่นางส่งไปนั้นล้วนแล้วแต่โดนตะเพิด

ในเมื่อเขาไม่มีใจชื่นชอบโฉมงาม เห็นได้ชัดว่าเขาย่อมมีความสนใจพิเศษ ในกรณีนี้ ควรที่จะส่งกลุ่มชายรูปงาม ที่สามารถทั้งรับทั้งรุก ทุกตัวเลือกนางจัดมาพร้อม 

ที่สุดกลุ่มชายงามก็ถูกตะเพิด

เช่นนั้นฮองเฮาจึงต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทถึงห้องบรรทมเป็นการส่วนตัว

“ฝ่าบาท ทรงมีความเจ็บป่วยที่ใดที่ไม่สามารถบอกกล่าวบ้างหรือไม่เพคะ ? หากเป็นเช่นนั้นโปรดเชื่อมั่นในตัวหม่อมฉันรับสั่งกับหม่อมฉันได้นะเพคะ หม่อมฉันจะหาคนมาถวายการรักษาอย่างลับ ๆ ”

ดูคุณธรรมของนางสิ นางสามารถบีบน้ำตาได้ด้วยนะ

“อาการเจ็บป่วยที่บอกกล่าวไม่ได้กระนั้นรึ ?” คิ้วราวคมดาบของฮ่องเต้เลิกสูงขึ้น ชั่วขณะนั้นนัยน์ตาของเขาพลันฉายประกายอันตราย เขาขยับกายเข้าหานางอย่างช้า ๆ พร้อมกับออกคำสั่งโดยไม่มีผู้ใดทันคาดคิด “ราตรีนี้ ให้ฮองเฮาอยู่ปรนนิบัติเรา” 

“กระไรนะเพคะ ?”  

…

“อ้าาาาาาาา !” เสียงร้องที่น่าอนาถของบุรุษผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินดังขึ้น

ม่อชีชีเป็นกังวลนางมองฮ่องเต้พร้อมกับเอ่ยถาม “ฝ่าบาท ทรงสบายดีหรือไม่เพคะ !”

ฮ่องเต้รับสั่ง พร้อมกับแสดงออกอย่างเจ็บปวด “ตามหมอหลวง !” 

“พระองค์มีอาการเจ็บป่วยที่กล่าวถึงไม่ได้ !”