เซี่ยฉิงกงยังมีท่าทีโกรธอยู่เล็กน้อย ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะตื่นก่อนเธอเสียอีก  แต่ก็ยังแกล้งทำเป็นหลับ ทำแบบนี้หมายความว่าไง ?

“นี่คือเตียงของผม ทำไมผมถึงนอนไม่ได้ล่ะ ?” 

มู่เฉินฮ่าวค่อย ๆ ปรือตาขึ้นจ้องมองใบหน้าสวย ๆ ของเซี่ยฉิงกงราวกับจะมองให้ทะลุตัวเธอ

“คนไร้ยางอาย !” 

เซี่ยฉิงกงโกรธขึ้นอีกเล็กน้อย

“งั้นผมจะทำให้คุณดูว่าอะไรคือหน้าด้าน” 

ชายหนุ่มลุกขึ้น พร้อมกับที่พูดเขาก็วาดมือใหญ่ออกไปเบา ๆ แล้วเซี่ยฉิงกงก็ตกเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

ปลายจมูกเธอได้กลิ่นหอมจาง ๆ กลิ่นนี้มันเยี่ยมมาก

ไม่เหมือนน้ำหอม หากแต่หอม มันแผ่กระจายออกมาจากร่างกายของมู่เฉินฮ่าว

ฉิงกงโกรธจนไฟลุก “คุณ..ปล่อยฉัน ทำไมคุณถึงได้เอาแต่ใจตัวเองนักนะ ?”

“ที่ตระกูลเซี่ยของคุณพยายามส่งคุณมาให้ผม ก็เป็นความต้องการของคุณเองไม่ใช่รึไง ? หรือคุณกล้าบอกว่าคุณไม่ได้คิดเช่นนั้น ?” 

ปากของมู่เฉินฮ่าวยกโค้งพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน นั่นยิ่งทำให้เซี่ยฉิงกงอารมณ์เสียมากขึ้น

คิดว่าตัวเองหล่อตายล่ะ ? ผู้หญิงทุกคนเลยต้องการคุณงั้นสิ ?

แต่ถ้าเป็นไปได้ ฉัน..เซี่ยฉิงกงขอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้เลยจะดีกว่า !

ทั้งหยิ่ง ! ทั้งหลงตัวเอง ! แถมยังคิดเข้าข้างตัวเองอย่างที่สุด !

หรือบางที เขาอาจจะมีปัญหาทางจิต !

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เซี่ยฉิงกงก็ถามด้วยความสนใจ 

“ฉันว่านะ.. มู่เฉินฮ่าว เมื่อครั้งที่คุณยังเด็ก คุณอาจเคยโดนทำร้ายจิตใจใช่หรือเปล่า ? ไม่เช่นนั้นทำไมคุณถึงคิดว่าคนอื่นจะคอยคิดทำร้ายคุณตลอดเวลาล่ะ ?”

“…”

“อืม ก็อาจจะใช่”

ครั้นเห็นมู่เฉินฮ่าวพยักหน้า เซี่ยฉิงกงก็รู้สึกสนใจขึ้น 

“งั้นเล่าให้ฉันฟังก็ได้นะ ฉันเคยเรียนจิตวิทยาในมหาวิทยาลัย ฉันอาจจะช่วยคุณได้ !”

ริมฝีปากของมู่เฉินฮ่าวยกโค้งพร้อมรอยยิ้มกวน ๆ  เขามองเซี่ยฉิงกงด้วยสายตาที่เฉียบคม และลึกล้ำพลางเอ่ยถามว่า 

“จริงเหรอ ?”

“อึ้ม..” 

เซี่ยฉิงกงพยักหน้าเล็ก ๆ ของเธอไม่ต่างจากไก่จิกข้าว

มู่เฉินฮ่าวพลิกตัวพร้อมกับกดเซี่ยฉิงกงลงบนเตียง พลางแนบร่างเธอไว้ บรรยากาศอันตรายแผ่กระจายไปทั่วห้อง

มู่เฉินฮ่าวรู้สึกเพียงว่าร่างของเขาเริ่มร้อนขึ้น และหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาก็น่าดึงดูดเสียเหลือเกิน

เขาเคยเห็นผู้หญิงสวย ๆ มามากมาย หากแต่เขาไม่เคยเห็นคนไหนที่สามารถกระตุ้นความรู้สึกของเขาได้เหมือนเซี่ยฉิงกง

ความคิดของมู่เฉินฮ่าวเริ่มล่องลอย ในใจเขามีเพียงหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น …

“ผมขาดความรัก คุณช่วยผมหน่อย”

เซี่ยฉิงกงดิ้นรนเพื่ออิสระ เธอรู้สึกว่าการอยู่ในลักษณะนี้อันตรายเกินไป …

ครู่หนึ่ง เธอรู้สึกทั้งโกรธทั้งอายจนหน้าแดงไปหมด

ครั้นเห็นท่าทางโกรธเคืองของเซี่ยฉิงกง มู่เฉินฮ่าวก็ยิ่งอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“ลุกออกไป !” 

เซี่ยฉิงกงกล่าวอย่างโกรธเคือง

“ไหนบอกว่าอยากช่วยผมไง ?”

“คุณ…”

มีเสียงเคาะประตู

มู่เฉินฮ่าวปล่อยเซี่ยฉิงกง และลุกขึ้นด้วยท่าทีที่ไม่รีบร้อน เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า 

“เข้ามาสิ”

ไม่กี่วินาทีต่อมา อาเจิ้งก็เข้ามา ครั้นเห็นว่าเสื้อผ้าของเซี่ยฉิงกงยับยุ่งเล็กน้อย เขาก็คิดได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่ 

“ผมมาผิดเวลาไปหน่อย เอ่อ ไว้ผมจะกลับมาใหม่อีกครั้ง…”

เซี่ยฉิงกงกำลังจะอธิบาย หากแต่มู่เฉินฮ่าวกลับพูดว่า “อืม…”

เซี่ยฉิงกงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ผู้ชายคนนี้ … บ้าบอจริง ๆ …

“ไม่จำเป็น อาเจิ้ง ! มีอะไรจะพูดก็พูดเถอะ !” 

เซี่ยฉิงกงรีบหยุดอาเจิ้งที่กำลังจะผละออกไป หากอาเจิ้งออกไป มู่เฉินฮ่าวก็จะต้องทำสิ่งที่โหดร้ายตามแบบฉบับของเขาอีกล่ะสิ ? ดังนั้น เธอต้องหาเกราะกำบังภัย

อาเจิ้งเหลือบมองมู่เฉินฮ่าว ให้มู่เฉินฮ่าวพยักหน้าก่อนที่เขาจะพูด

แต่สิ่งที่ไม่มีใครเห็นก็คือรอยยิ้มบนมุมปากของมู่เฉินฮ่าว

“นายน้อย ทุกสิ่งที่ให้เตรียมถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้ว” อาเจิ้งกล่าวด้วยความเคารพ

“อืม งั้นก็เอามาให้เธอ”

อาเจิ้งยื่นข้อตกลงในมือเขาให้เซี่ยฉิงกง

เซี่ยฉิงกงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ครั้นเธอเปิดออกอ่าน ก็เห็นตัวอักษรสี่ตัวบนเอกสาร 

‘ข้อตกลงหลังการสมรส’

“มู่เฉินฮ่าว..นี่มันอะไรกัน ?”

“อ่านไม่ออกหรือ ? นี่คือข้อตกลงหลังการสมรส”

***จบตอน ข้อตกลงหลังการสมรส***